Ήρθε και η σειρά μου να γράψω για τον Κώδικα Da Vinci... Είμαι απ' αυτούς που διάβασαν πρώτα το βίβλιο και είδαν την ταινία μετά.
Λοιπόν... όσο αφορά το βιβλίο πρόκειται για ένα ενδιαφέρον θρίλερ, με πλούσια δράση, έντονο το κινηματογραφικό στοιχείο (παράλληλες ιστορίες, διατήρηση της αγωνίας του αναγνώστη ως το τέλος), αρκετά καλή σκιαγράφηση των ηρώων και των χαρακτήρων τους. Είναι ένα βιβλίο που μπορεί να διαβάσει ο καθένας, χωρίς εξεζητημένη γλώσσα και νοήματα, ούτε με ιδιαίτερα πλούσιο λόγο. Δίπλα σε όλη αυτή τη δράση, τοποθετούνται φιλοσοφικά και -κυρίως- θρησκευτικά ζητήματα, που προκάλεσαν τις γνωστές αντιδράσεις. Προσωπικά, δεν βρίσκω ότι το βιβλίο μας λέει κάτι συγκλονιστικό και άγνωστο. Γεννά στον αναγνώστη απλώς κάποια ερωτήματα -εάν δεν τα είχε ήδη θέσει στον εαυτό του- γύρω από το θέμα της θρησκείας και παρουσιάζει μια διαφορετική εκδοχή. Όπως όμως ήδη ανέφερα δεν θεωρώ πώς κάνει μια συγκλονιστική αποκάλυψη αλλά θέτει ερωτήματα, που οποιοσδήποτε πιστός με λίγο ανοιχτό μυαλό, κριτική σκέψη και διάθεση για αναζήτηση θα μπορούσε να τα είχε θέσει στον εαυτό του προ πολλού. Ακόμα κι αν κάποιος περίμενε το συγκεκριμένο βιβλίο, για να δει λίγο διαφορετικά κάποια θρησκευτικά θέματα, μπορεί αυτό να χρησιμοποιηθεί ως έναυσμα για αναζήτηση και περισσότερο ψάξιμο, και μόνο αυτό.
Και τώρα ήρθε η ταινία. Παρά την κινηματογραφική πλοκή του βιβλίου, δεν είναι εύκολη η μεταφορά του σε μια ταινία διάρκειας 2 και κάτι ωρών. Ίσως θα ήταν καλύτερη ιδέα, η δημιουργία μιας μίνι-σειράς 4-5 επεισοδίων. Βέβαια το ζητούμενο ήταν η εξαργύρωση της μεγάλης επιτυχίας του βιβλίου και της κεκτημένης ταχύτητας που έχει, η πρόκληση αντιδράσεων και συζητήσεων γύρω από τον "Κώδικα" ...και σίγουρα σε καμία περίπτωση το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Η ταινία είναι μια -χωρίς έμπνευση και πρωτοτυπία- απλουστευμένη, συμπυκνωμένη και αδιάφορη εκδοχή του βιβλίου, γυρισμένη στα χολλυγουντιανά πρότυπα, που απο καλλιτεχνικής άποψης δεν λέει απολύτως τίποτα. Το ίδιο το σενάριο είναι προβληματικό, και δεν αφήνει τους χαρακτήρες να ξεδιπλωθούν, μέσα στην -χωρίς λόγο- ταχύτητα της ταινίας. Ενώ στο βιβλίο οι 2 ήρωες της ταινίας παρουσιάζονται ισοδύναμοι και συμμετέχουν εξίσου στην εξέλιξη της ιστορίας και στην αποκωδικοποίηση των αινιγμάτων που έχουν να αντιμετωπίσουν, το σενάριο της ταινίας φαίνεται πως πριμοδότησε το πρόσωπο του Langdon (τον ήρωα που υποδύεται ο "πρωταγωνιστής" Χανκς). Παράλληλα ούτε το θεωρητικό μέρος του βιβλίου αιτιολογείται επαρκώς, με αποτέλεσμα τα όποια συμπεράσματα βγαίνουν γύρω από τα θρησκευτικά θέματα, να φαίνονται στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού, απλοϊκά και αστεία.
Όσο αφορά του ηθοποιούς, ο Τομ Χανκς είναι γενικότερα εκτός τόπου και χρόνου - χαμένος, χωρίς να προλαβαίνει να κάνει κατανοητά τα κίνητρα, τους φόβους και τις σκέψεις του ήρωα που υποδύεται. Η Τοτού, χάνεται κι αυτή -ενώ την βρήκα περισσότερο συμπαθητική- εξαιτίας του σεναρίου, που την παρουσιάζει περισσότερο αδύναμη, σε σχέση με το βιβλίο. Τέλος βρήκα χωρίς λόγο, τις όποιες αλλαγές έγιναν στην ταινία, σε σχέση με το βιβλίο: στο τέλος της ταινίας ο Jacques Saunière παρουσιάζεται ότι δεν είναι παππούς της Sophie Neveu (κάτι που δεν συμβαίνει στο βιβλίο), ενώ εμφανίζεται και μια ντουζίνα ανθρώπων που συστήνονται ως φύλακες του "μυστικού" (στο βιβλίο αντίθετα η Sophie γνωρίζει τον χαμένο αδερφό της και τη γιαγιά της). Παράλληλα, οι απλουστεύσεις είναι πολλές, με χαρακτηρηστικότατη, την απάλειψη των σκηνών σε βιβλιοθήκη του Λονδίνου, και η αντικατάσταση τους από αναζήτηση πληροφοριών μέσω κινητού τηλεφώνου μέσα σε διώροφο λεωφορείο...! Συμπερασματικά, πρόκειται για μια -χωρίς λόγο- ύπαρξης ταινία, η οποία εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι θα πάει καλά -εισπρακτικά- έτσι κι αλλιώς, εξαιτίας της μεγάλης επιτυχίας του βιβλίου και του θορύβου που έγινε.
No comments:
Post a Comment